De zorg kan  veel efficiënter. Door darmkanker heb ik de afgelopen jaren veel met een ziekenhuis te maken gehad en vooral het controletraject was zeer frustrerend. Ik zat elke keer tegenover een andere overbelaste casemanager of arts in opleiding die zich niet de tijd gunde mijn dossier te bekijken. Daardoor zag niemand dat ik bij die kleine groep kankerpatiënten hoorde bij wie die kanker nooit in het bloed te zien is geweest en zag ook niemand dat er nog akties openstonden. Ze hadden zelden tijd om vragen te beantwoorden en zelfs het nabespreken van onderzoeken schoot er vaak bij in. En doordat ik telkens tegenover een ander zat, kreeg ik ook nogal wat tegenstrijdige informatie. Bijvoorbeeld over een operatielitteken dat bleef trekken kreeg ik te horen dat er:
(1) niets aan te doen was
(2) opereren en een matje de enige oplossing was
(3) littekenweefsel wegsnijden de enige mogelijkheid was
(4) dat ik het zelf maar moest masseren
Afspraken waren dus pure tijdverspilling, zowel voor mij als voor de betrokken medewerker. 

Het zou volgens mij voor iedereen prettiger en efficiënter zijn om patiënten een vaste contactpersoon te geven aan wie de patiënte desgewenst per e-mail vragen kan stellen en een patiënt alleen naar het spreekuur te laten komen als daar concrete aanleiding voor is. Uitslagen kunnen gewoon in het dossier van de patiënt gezet, net zoals controleplannen en dergelijke. En maak een groter deel van het dossier toegankelijk voor de patiënt zodat die thuis rustig na kan lezen wat er met de behandelaar besproken is en wat die behandelaar daarover in het dossier heeft genoteerd.

De zorg kan  veel efficiënter. Door darmkanker heb ik de afgelopen jaren veel met een ziekenhuis te maken gehad en vooral het controletraject was zeer frustrerend. Ik zat elke keer tegenover een andere overbelaste casemanager of arts in opleiding die zich niet de tijd gunde mijn dossier te bekijken. Daardoor zag niemand dat ik bij die kleine groep kankerpatiënten hoorde bij wie die kanker nooit in het bloed te zien is geweest en zag ook niemand dat er nog akties openstonden. Ze hadden zelden tijd om vragen te beantwoorden en zelfs het nabespreken van onderzoeken schoot er vaak bij in. En doordat ik telkens tegenover een ander zat, kreeg ik ook nogal wat tegenstrijdige informatie. Bijvoorbeeld over een operatielitteken dat bleef trekken kreeg ik te horen dat er:
(1) niets aan te doen was
(2) opereren en een matje de enige oplossing was
(3) littekenweefsel wegsnijden de enige mogelijkheid was
(4) dat ik het zelf maar moest masseren
Afspraken waren dus pure tijdverspilling, zowel voor mij als voor de betrokken medewerker. 

Het zou volgens mij voor iedereen prettiger en efficiënter zijn om patiënten een vaste contactpersoon te geven aan wie de patiënte desgewenst per e-mail vragen kan stellen en een patiënt alleen naar het spreekuur te laten komen als daar concrete aanleiding voor is. Uitslagen kunnen gewoon in het dossier van de patiënt gezet, net zoals controleplannen en dergelijke. En maak een groter deel van het dossier toegankelijk voor de patiënt zodat die thuis rustig na kan lezen wat er met de behandelaar besproken is en wat die behandelaar daarover in het dossier heeft genoteerd.