Het stille verdriet achter de bezoekstop bij tehuizen

Altijd samen, maar nu gedwongen apart. Het is de bittere realiteit voor veel oudere echtparen, waarvan één partner nu 'opgesloten' zit in een tehuis door de coronacrisis. Rennie (73) kan erover meepraten. Zij komt voorlopig niet dichter bij haar man dan door te zwaaien naar een donker raam vanaf de parkeerplaats van het verzorgingstehuis. Dat maakt mij zo verdrietig.

Door het coronavirus staat de overheid bezoek aan verpleeg- en verzorgingstehuizen voorlopig niet toe. Ouderen zijn namelijk een kwetsbare groep. De maatregel moet hen beschermen tegen besmetting met het gevaarlijke virus. Tegelijkertijd maakt het bezoekverbod ook verdrietig en eenzaam, want partners en familieleden missen elkaar enorm.

Klaas (70) lijdt aan dementie en is eind maart voor ten minste zes maanden opgenomen in verzorgingstehuis Anna Schotanus in Heerenveen. Alsof dat nog niet moeilijk genoeg is, mag zijn vrouw nu ook een tijdje niet langskomen. Rennie: Hij is niet alleen weg uit huis, maar ik kan hem zelfs niet meer opzoeken.

Het liefst alleen samen
Rennie vertelt met veel liefde over haar man: "Klaas is een lieve man, altijd vrolijk. Hij is het liefst alleen samen met mij. Ja, ik wist al snel dat ik oud met hem zou worden. We zijn intussen 21 jaar gelukkig getrouwd." Klaas is een echte Drent, maar een paar jaar geleden verhuisde hij met zijn Rennie naar Friesland. Ze hebben daar een fijn huis met een grote tuin. Klaas voelde zich hier prettig. Op een doorsnee dag keek hij graag voetbal en fietste hij in de omgeving.

Kort na de verhuizing ging de gezondheid van Klaas achteruit. "Hij begon alles steeds vaker opnieuw te vragen en was op het laatst onhandelbaar. Ik durfde hem niet meer alleen te laten. Natuurlijk heb ik geprobeerd om hem zolang mogelijk thuis te houden, maar het ging echt niet meer." Het echtpaar besloot samen om hem aan te melden voor opname in het verzorgingstehuis.

Snikkend op de fiets
Nadat Klaas was opgenomen, brak het coronavirus in Nederland uit en gingen de deuren van het verzorgingstehuis op slot. Een klap in het gezicht van Klaas en Rennie. "We missen elkaar enorm en bellen elke dag. Klaas vermaakt zich wel met puzzelen hoor, maar hij wil er toch graag uit."

Rennie fietst regelmatig naar Heerenveen om de was van Klaas op te halen. "Ik was zijn kleding liever zelf. Al vind je dan soms een onderbroek van een andere bewoner." Als ze langsrijdt, vraagt Rennie aan de verzorgster of ze haar man even kan zien. "'Ik zal Klaas wel even roepen zodat je naar hem kan zwaaien,' zegt ze dan. Maar het is zo hoog en donker dat ik hem niet kan zien. Ik zwaai dan maar wat. Dat maakt mij zo verdrietig. Het komt voor dat ik als een gek snikkend terug naar huis fiets."

Rennie heeft ook de zeventigste verjaardag van haar man niet kunnen vieren in zijn aanwezigheid. "Ik heb hem maar gebeld op zijn verjaardag. Want als ik beneden voor het raam ga staan, dan komen de tranen. En dat is niet leuk voor Klaas. Hij vertelde dat ze in het verzorgingstehuis vlaggetjes voor hem hadden opgehangen. Later zag ik daar ook een foto van in de krant. Hij stond te dansen en te zingen. Dat vrolijkte mij dan wel weer wat op."

Steun en hoop
Rennie krijgt steun van de mensen die ze tot voor kort wekelijks zag in de kerk. Oud-collega's sturen haar WhatsApp-berichten en zelfgemaakte kaartjes. "Voorheen kwamen mijn oud-collega's regelmatig op bezoek en namen dan heerlijke zelfgemaakte koek mee, maar dat kan nu natuurlijk niet meer." Ook kan ze altijd terecht bij haar broers en zussen die in de buurt wonen. "Laatst belde ik mijn broer, omdat ik er even helemaal doorheen zat. Hij zei: 'Ik kom eraan, we gaan wel in de tuin zitten op een afstandje van elkaar.' Die kleine dingen helpen."

Intussen kijkt Rennie uit naar weer samen zijn met haar man. "Ik weet dat Klaas niet meer naar huis terug zal keren, maar hopelijk mag ik snel weer naar hem toe."

Premier Rutte liet onlangs weten dat bezoek in verpleeg- en verzorgingstehuizen voorlopig nog niet mogelijk is. Al verscheen kort daarna een bericht dat vanaf 11 mei onder strenge voorwaarden een groep verpleeghuizen in beperkte mate bezoekers zal toelaten.